EnisesViewpoint

      Bazı insanlara akıl sır ermiyor arkadaşlar. Kim ne yapmış, nerede gezmiş, ne giymiş, ne yemiş... Başka derdiniz yok mu gerçekten? Ya da bu kadar diğer insanları çekememek neden? Kıskançlık öyle bir duygu ki; insanı yer bitirir. Bir insan niye bile bile kendine bunu yapar? Herkesin imkanları farklı bir kere; herkes herkesle boy ölçüşemez. Bazısına yaklaşamazsın bile, kulvarın farklıdır. Ee elde ne kalır? İnsanı yiyip bitirebilecek bir haset. Bir de neymiş efendim, hep olumlu olana odaklılar. O insanlar hayatlarındaki o güzellikleri yaşamak için neler başardı neler feda etti arka planda; bunlara bakan yok. Olmaz efendim, emek olmadan yemek olmaz. Önce siz de çabalayın mesela, gerekirse sürünün, sonra balını yerseniz. Yok ben keyfimi bozamam, kendimi o kadar zorlayamam derseniz de başkalarının yediği ballara da göz dikmeyin bence. Bedelini ödeyemeyeceğiniz güzelliklere ancak uzaktan bakarsınız. Bu hayatta hiçbir zaman bir yandan yan gelip yatıp bir yandan da "armut piş...

"Dışarıya kapanmak esasen içeriye açılmaktır. Huzur mu istiyorsun? Az eşya, az insan."

"Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim de bir ruhum bulunduğunu öğrettin."

Bostancı Gösteri Merkezi'nde Serdar Ortaç konserini izledim bundan iki gün önce. Diyeceksiniz ki şimdi "ee ne var bunda?"... Öyle demeyin, biz 90lar nesliyiz. Bizim zamanımızın afilli sanatçılarındandır kendisi. Bir sanatçının sahnede söylediği tüm şarkıları baştan sona ezbere bilmek diye de bir şey var arkadaşlar. Ergenken dinleyip triplere girdiğimiz parçaları canlı dinlerken o günlere dönmek var :)) Dışarıda kar yağarken içeride olaylar olaylar dı, bildiğiniz gibi değil :)) Benim için çok güzel bir akşamdı. Çocukluk hayallerimden birinin daha gerçek oluşuydu. Sahneye çıkmasından önce nefesimi tutmam belki de bu yüzdendi. Tüm hit parçalarını söyledi kendileri; hani şu 90larda bayılarak dinlediğimiz (: Sanatçının düşündüğümden daha kısa boylu oluşu bir yana, çocuklukta içinizde büyüttüğünüz bir şeyleri büyüyüp gerçekleştirebilmek ve bunu kendi imkanlarınla kendi gücünle yapabilmek bambaşka bir duygu. Yine birden çok ders çıkarttığım, paylaşılası bir etkinlikti işte :)

"Bir erkeğin ihtiyacı olan tek şey zeki bir kadının onu sevmesidir."

“Kadınlar kendilerine yapılan bir çok şeyi affedebilir ama affettikleri şeyleri hiçbir zaman unutmazlar.”

“Zira insanlar hafif zararların intikamını alırlar fakat ciddi bir zarar görürlerse intikam almaya bile kalkamazlar.”

"Allah karşınıza incitmekten haya eden insanlar çıkarsın."

"Gez ve kimseye söyleme, gerçek bir aşk hikayesi yaşa kimseye söyleme. Mutlu ol kimseye söyleme, insanlar güzel şeyleri mahveder."

(Ölümü hatırla)

     Kadınlar olarak muzdarip olduğumuz bir konu var. Benim bir türlü anlayamadığım bir durum. Kadınların hemcinslerini çekememesi, daha iyi olmaya dair teşvik etmemesi hatta herhangi bir açıdan daha iyi durumda olanı kıskanması saçmalıkları...Yahu bunda mantık nedir? Dünya zaten ikinci plana atmış, aşağılamış ve ezmiş cinsimizi yüzyıllardır ezebileceği kadar; kolumuz kanadımız kırılmış; bir de biz kadınlar böyle yapacaksak birbirimize; bu durumdan kurtulamayız ki biz. Ben kadınların omuz omuza her şartta her fırsatta birbirini desteklemesi taraftarıyım. Fena mı olur şöyle hepimiz el birliğiyle bir şeyleri değiştirsek, kendimizi geliştirsek, daha iyi durumlara gelsek, daha güzel koşullara sahip olsak? Dünya değişse bizimle birlikte, yetiştirdiğimiz çocuklar sayesinde. Biz değişsek, dünya değişse. Ben kim ne derse desin bütün kadınların kendini geliştirmesi, yetiştirmesi ve buna hayat boyu devam etmesi taraftarıyım. Birbimizle uğraşana kadar ortak problemlerimizi çözmek iç...

'Bir şeyi gerçekten isterseniz, bütün evren onu gerçekleştirmek için iş birliği yapar...'

“İnsanların peşinden koşma. Kendin ol, kendi işinle meşgul ol ve kendini geliştir. Doğru insanlar, hayatında gerçekten olması gereken insanlar sana gelecekler. Ve hayatında kalacaklar.”

‘İnsanın huzuru ve memnuniyeti dışarıda değil, içindedir.’

     Sinir olduğum bir insan modeli var ki sormayın... Belli bir meslek veya makam sahibi olmuş insanların kendilerinden daha alt konumda/makamda gördükleri kişilere karşı tutumları beni benden alıyor. Bu kişiler, kimi zaman işini yapıp helalinden ekmek parası kazanma çabasındaki diğer insanlara bir selam vermeyi, bir "günaydın"ı, bir "kolay gelsin"i çok görüyorlar. Hatta hadsizce karşındakini muhattap almayabiliyorlar. Bilerek kaba, suratsızca veya uzak da davranabiliyorlar. Bu kadar böbürlenme ve kibir neden ola ki? Hele bir de yaşça büyükse karşındaki, onların yerine ben utanıyorum. Bizim toplumumuza da ters değil mi böyle şeyler? Şimdi yani tamam makam sahibi, meslek sahibi olmuşsun da insanlık anlamındaki merteben ne olacak? Karakterini de birazcık geliştirsen olmaz mıydı mesela? Ne kaybedersin ki insana insan olduğu için değer versen? O etiketleri bir kenara bırakıp karşındaki insana ona göre davransan? Bir güler yüzü çok görmesen mesela karşındakine? Eskiler ...

     Birine güvenmek başlı başına bir sanat olabilir. "Hadi oradan!" demeyin. Öyle kolay iş değil güvenmek. Dünya bu kadar çirkinleştirilmişken, birine gözün kapalı güvenmek gerçekten öyle kolay değil. Kendine duyulan güveni boşa çıkarmamak da ayrı bi boyutu aynı konunun tabii ki... Fakat hayatında bir sürü yara almış bir insanın, birine yeniden güvenmesi, gerçekten öyle her yiğidin harcı değil. Düşünün bir; hayatındaki bir çok üzüntünün nedeni, daha önce güvendiği ve onu hayal kırıklığına uğratan birileriydi sonuçta. Şimdi böyle birine "güven bana" dediğinizde bu kişi size gülüp sizle dalga geçerse bence alınmayın. Hatta böyle birinin size güvenmesini sağlamak için uzun bir süre mücadele etmeniz de gerekecektir. Başarabilir misiniz bilinmez... Sonuçta, kendine bile güvenemeyecek bir hale gelmiş bile olabilir zaman içinde... Bazen hayatın ve insanların bizi getirdiği hale bakıp kendimize acıyorum, hepimiz adına, hepimiz için.