"ben seçtim"

     Bir öğretmen olarak özellikle gözlemlediğim bir durum var: Bazı ailelerin çocukları sanki karar alma özürlüymüş gibi tüm kararları onların yerine almaları. Hatta çocukları başka fikirdeyse görmezden gelmeleri, baskılamaları. Lisedeki bölüm seçimleri ve hatta üniversite bölümü yani meslek seçiminde de bunu gözlemleyebiliyoruz. Anlamadığım şey; bu insanlar ne kadar bencil davrandıklarının farkındalar mı? Veli olarak tabi ki çocuğu için en iyisi ister zaten bu konuda bir şüphemiz yok. Ama çocuk başka bir şey istiyorken, velinin onu engellemesi neden? Ben şahsen bir insanın kendini en iyi yine kendisinin tanıyabileceğini anlayabileceğini düşünüyorum. Çocukları -kız veya erkek- yanlış bir şey yaparsa veya yapmak üzereyse ebeveynler tabi ki uyarmalıdır ama çocuğun heves ettiği ve kendine yakıştırdığı bir mesleği yapmasını veya okumasını engellemek bununla aynı kefede olamaz. Ebeveyn olmak, çocuğunun yerine kararlar almak değil, çocuğunun aldığı kararların arkasında durmaktır. Hayatıyla ilgili önemli kararları öğrenci değil de sürekli onun yerine ailesi alırsa, o çocuk hayatı boyunca istemediği bir hayatı yaşayıp, sevmediği bir mesleği yapıp mutsuz olduğunda ailesi bunun tüm sorumlusu olacaktır. Benim gibi özgürlüğüne düşkün birinin beyninde de bu hayat, hapishaneden farksızdır. Kişinin kendi seçimleri sonucu şekillendirdiği hayatı, onu sahiplenmesini ve olumlu olumsuz tüm sonuçlarını benimsemesini sağlar. Hayatının sonunda geriye dönüp baktığında ait olmadığı bir hayatı yaşamaktansa, yaşadıklarıyla ilgili "ben yaptım", "ben seçtim" diyebilmek de bir özgürlüktür. Çocuklarımızdan bu özgürlüğü çalmayalım. Siz onları küçük çocuğunuz olarak görmeye devam etseniz de emin olun onların da beyinleri var ve düşünebiliyorlar, belli bir yaştan sonra onların kararlarına saygı duymayı öğrenmek zorundasınız. Küçümseyip baskı kurmaktansa bir amaç edinmelerine sevinip hayallerinin peşinden gitmelerine izin verip onları desteklerseniz, daha büyük iyilik yapmış olursunuz.