EnisesViewpoint

Çok güzel fotoğraflarımız var, Ve sen hepsinde çok mutlusun. Öyle içten gülüyorsun ki, Şu anki halini utandırıyorsun. O zamanki bense uzak durmaya çalışıyor, Yalpalıyor, tutunamıyor,  Kendini bırakamıyor, Fakat kaçamıyor da... Ve sen tüm bunları bilmiyorsun... Ve sen bilmediğin her sebebim yüzünden beni suçluyorsun Sen de haklısın, Bilmiyorsun.

Git sen cennetine mutlu ol, Ben her yerde yaşarım. Güzel bir hayat kur huzurlu ol, Senin adına mutlu olur senli hikayeler yazarım. Sana bir teşekkür borcum kalır, Çünkü bir daha kimseye aşık olmam sanırdım. Bir de sitemim kalır geriye Sorularımla ben yine baş başa kaldım.

Benle mi konuştun sen? İsmimi mi söyledin? Yanıma mı geldin? Düş müydü bunlar, gerçek miydi? Sevginin sadakası mıydı, samimi miydi? Takıntılı psikopatım ya ben; Peşinden koşuyorum da bana acıyorsun diye miydi? Yoksa gerçek miydi gülüşün yakınlığın? Sen de çok özlemiş miydin? Bir bildirim vardı senden telefonumda, O gün tüm gün gülmüştüm... Tek o gerçek olsa bari...

Nedense bir ben göremedim O büyük aşkı da şiddetini de. Uğrunda yapabileceklerini de. Göstersene. Nedense bir ben nasiplenemedim Güzel sözlerinden de. Kibar hareketlerinden de. Neden? Söylesene.

Kin senin olsun, Ben sana sen görmezken gözlerim gülümseyerek bakarım. Sanki kalbimi defalarca paramparça eden sen değilmişsin gibi Ben yine sana toz kondurmadan yaşarım. Gecelerce uğrunda ağlayıp herkesten gizlediğim gibi İçimdeki aşkı sana yansıtmam saklarım. Sen yine hiçbir şeyi açıklamazsın, sebeplerini anlatmazsın; Ben de buralardan gider yeni bir hayata başlarım.

Ne yıprattı seni? Her daim yanında olan biri olduğunu bilmek mi? Ne yıprattı seni? Sürekli nazını çeken birine bağırabilmek mi? Ne yıprattı seni? Her şikayet ettiğinde moralini düzeltmesi mi? Ne yıprattı seni? Her seferinde vazgeçtim deyip vazgeçememesi mi?

Her şey mümkün şu dünyada da Bir senle ben mi değiliz? Benim diyen aşıktan daha çok sevmişiz. Umutsuzluğa artık yer yok kalbimde Lakin böyle giderse dağılmaz kara bulutlar Birimiz şu anda, birimiz geçmişteyiz.

Minicik şeylere mutlu olurmuş insan Sayende bir kere daha öğrendim. Çok basit bir düğüm yıllarca çözülemeyebilirmiş Bunu da senle ilk kez deneyimledim. Bizden geçti derken aşk yakıp geçebilirmiş Gözlerine her baktığımda bunu en derinimde hissettim. Kendinden geçip bir daha kendine dönemeyebilirmiş insan Kendime senden başka bir yol bulamadığımda fark ettim.

Kim sinirlendiriyor seni? Söyle yapmasınlar,  Kıyamıyorum. İmkansızlık da insanın kendi kafasında Umutsuzluk da... Biliyorum. Ben artık hiçbir şeye En çok da sensizliğe Tahammül edemiyorum.

Sen kal da Kimin için olduğu önemli değil. Sen gülümse de Kime doğru olduğu önemli değil. Sen konuş sesini duyayım da Kime iltifat ettiğin önemli değil. Sen öyle bak gözlerin parlasın da Kimin uğruna olduğu inan önemli değil.

Çek o gözlerini, Benim değilsin sen. Bilmesen de bakışlarının esiriyim ben. Çek o sözlerini, Ne güzel soğumuştum senden Gün olur kopamam sesinden. Çek o ellerini, Sahibi başkası, değilim ben. Tutarsam, bir daha çekemem ellerimi ellerinden.

Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık şiir yazmıyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık mantığımla yaşıyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık hiçbir şey hissetmiyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Artık ben yıllarca ördüğüm o eski ben olamıyorum.

Bir sürü kötü şey duydum hakkında; Zerre etkilemedi kalbimi, hislerimi… Belki de haklılardı; Bu denli güçlü duygular sağlıklı değildi. Aslında merak etmiyor da değilim Ben kimseyi dinlemezken Senin insanların düşüncelerini Bu kadar ciddiye alman nedendi? Behramoğlu söylemişti oysa: ‘Aşk iki kişilik’ ti…

Birini en içten duygularınla seviyorsan İkinci birini gözün zaten görmez. Kalbim böylesine sendeyken Peşimdekiler beni zaten etkileyemez. Madem ki çizdin yolunu Benden yöne bakma artık. Bana kim ne demiş, ne yapmış ilgilenme; Kalbine sahip çık, sen de kıskanma artık.

En son noktada yine mutluluğunu isterim, Onunla olacaksa da buna boyun eğerim. Herkese övgüler dağıtan sen Benim iyi yönlerimi hiç görmedin. Ya gördün söylemedin, Ya söylemek istemedin. Benim derdim bununlaydı, Sen onu kıskandığımı sanmışsın. Duygularım var mı yok mu gösterecekti Belki de o yüzden kıskanmamı istedin. İçimden deli gibi kıskansam bile Dışımda yaprak kımıldamaz. Mutluluğunu sağlayacak kişi oysa, Benim buna asla zararım dokunmaz. Benim değilsin, hiçbir zaman olmadın, Kimin olduğuna karışmak bana yakışmaz.

Aldın mı intikamını? Nasıl, iyi hissettirdi mi? Ben kin tutmam, Anlayamam seni. Bi’ gün pişman olup gelsen Açık olurdu kapım ardına kadar. Keşke beni tanıyabilmiş olsaydın En azından bunu bilecek kadar…

Zaten sana karşı bitmez tükenmez duygularım değil mi Gururumu bu denli çiğnememe sebep? Senin içini özünü bildiğime inanmam değil mi Seni herkese karşı savunmama sebep? Masum yönlerini görmüş olmam değil mi Sana hiç toz konduramamama sebep? Acaba sana sorsam sen bulabilir misin Beni bu kadar üzmene bi’ sebep?

Senin güzel yönlerinden Benim dışımdaki herkes nasiplendi. Bu davranışların sayesinde  Zamanla duvarlarım daha da güçlendi. Artık etkilemiyor başkasına karşı iyiliğin Veya bana karşı kötülüğün. Sana hak ettiğin değeri vermelerini  Onlardan bekleyerek daha çok sürünürsün.

Kim ne derse desin; sen de ne dersen de Ben içimdeki o sese inanıyorum. Dışarıdan görünen ne olursan olsun, Ben seni gerçekten iyi tanıyorum. Her çalan şarkıda seni düşünüyor, Her filmde esas oğlanı sen yapıyorum. Hayallerimde hep seni düşlüyor, Gerçek hayatta da bana biçtiğin o rolü oynuyorum. İstediğin kadar kapat bana kendini, Zaten ben iç dünyamdaki seni daha çok seviyorum.

Sevmiyormuşsun. Peki neden o şarkıları dinliyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden en ufak ayrıntıyı beynine mıhlıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden bakışlarım senden yöne değmezken sen hep bana bakarken yakalanıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden o satırları yazıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden ben buna inanmıyorum da tam tersini hissediyorum?