EnisesViewpoint

Ne yıprattı seni? Her daim yanında olan biri olduğunu bilmek mi? Ne yıprattı seni? Sürekli nazını çeken birine bağırabilmek mi? Ne yıprattı seni? Her şikayet ettiğinde moralini düzeltmesi mi? Ne yıprattı seni? Her seferinde vazgeçtim deyip vazgeçememesi mi?

Her şey mümkün şu dünyada da Bir senle ben mi değiliz? Benim diyen aşıktan daha çok sevmişiz. Umutsuzluğa artık yer yok kalbimde Lakin böyle giderse dağılmaz kara bulutlar Birimiz şu anda, birimiz geçmişteyiz.

Minicik şeylere mutlu olurmuş insan Sayende bir kere daha öğrendim. Çok basit bir düğüm yıllarca çözülemeyebilirmiş Bunu da senle ilk kez deneyimledim. Bizden geçti derken aşk yakıp geçebilirmiş Gözlerine her baktığımda bunu en derinimde hissettim. Kendinden geçip bir daha kendine dönemeyebilirmiş insan Kendime senden başka bir yol bulamadığımda fark ettim.

Kim sinirlendiriyor seni? Söyle yapmasınlar,  Kıyamıyorum. İmkansızlık da insanın kendi kafasında Umutsuzluk da... Biliyorum. Ben artık hiçbir şeye En çok da sensizliğe Tahammül edemiyorum.

Sen kal da Kimin için olduğu önemli değil. Sen gülümse de Kime doğru olduğu önemli değil. Sen konuş sesini duyayım da Kime iltifat ettiğin önemli değil. Sen öyle bak gözlerin parlasın da Kimin uğruna olduğu inan önemli değil.

Çek o gözlerini, Benim değilsin sen. Bilmesen de bakışlarının esiriyim ben. Çek o sözlerini, Ne güzel soğumuştum senden Gün olur kopamam sesinden. Çek o ellerini, Sahibi başkası, değilim ben. Tutarsam, bir daha çekemem ellerimi ellerinden.

Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık şiir yazmıyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık mantığımla yaşıyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Ben ne güzel artık hiçbir şey hissetmiyordum. Ner’den çıktın karşıma sen? Artık ben yıllarca ördüğüm o eski ben olamıyorum.

Bir sürü kötü şey duydum hakkında; Zerre etkilemedi kalbimi, hislerimi… Belki de haklılardı; Bu denli güçlü duygular sağlıklı değildi. Aslında merak etmiyor da değilim Ben kimseyi dinlemezken Senin insanların düşüncelerini Bu kadar ciddiye alman nedendi? Behramoğlu söylemişti oysa: ‘Aşk iki kişilik’ ti…

Birini en içten duygularınla seviyorsan İkinci birini gözün zaten görmez. Kalbim böylesine sendeyken Peşimdekiler beni zaten etkileyemez. Madem ki çizdin yolunu Benden yöne bakma artık. Bana kim ne demiş, ne yapmış ilgilenme; Kalbine sahip çık, sen de kıskanma artık.

En son noktada yine mutluluğunu isterim, Onunla olacaksa da buna boyun eğerim. Herkese övgüler dağıtan sen Benim iyi yönlerimi hiç görmedin. Ya gördün söylemedin, Ya söylemek istemedin. Benim derdim bununlaydı, Sen onu kıskandığımı sanmışsın. Duygularım var mı yok mu gösterecekti Belki de o yüzden kıskanmamı istedin. İçimden deli gibi kıskansam bile Dışımda yaprak kımıldamaz. Mutluluğunu sağlayacak kişi oysa, Benim buna asla zararım dokunmaz. Benim değilsin, hiçbir zaman olmadın, Kimin olduğuna karışmak bana yakışmaz.

Aldın mı intikamını? Nasıl, iyi hissettirdi mi? Ben kin tutmam, Anlayamam seni. Bi’ gün pişman olup gelsen Açık olurdu kapım ardına kadar. Keşke beni tanıyabilmiş olsaydın En azından bunu bilecek kadar…

Zaten sana karşı bitmez tükenmez duygularım değil mi Gururumu bu denli çiğnememe sebep? Senin içini özünü bildiğime inanmam değil mi Seni herkese karşı savunmama sebep? Masum yönlerini görmüş olmam değil mi Sana hiç toz konduramamama sebep? Acaba sana sorsam sen bulabilir misin Beni bu kadar üzmene bi’ sebep?

Senin güzel yönlerinden Benim dışımdaki herkes nasiplendi. Bu davranışların sayesinde  Zamanla duvarlarım daha da güçlendi. Artık etkilemiyor başkasına karşı iyiliğin Veya bana karşı kötülüğün. Sana hak ettiğin değeri vermelerini  Onlardan bekleyerek daha çok sürünürsün.

Kim ne derse desin; sen de ne dersen de Ben içimdeki o sese inanıyorum. Dışarıdan görünen ne olursan olsun, Ben seni gerçekten iyi tanıyorum. Her çalan şarkıda seni düşünüyor, Her filmde esas oğlanı sen yapıyorum. Hayallerimde hep seni düşlüyor, Gerçek hayatta da bana biçtiğin o rolü oynuyorum. İstediğin kadar kapat bana kendini, Zaten ben iç dünyamdaki seni daha çok seviyorum.

Sevmiyormuşsun. Peki neden o şarkıları dinliyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden en ufak ayrıntıyı beynine mıhlıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden bakışlarım senden yöne değmezken sen hep bana bakarken yakalanıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden o satırları yazıyorsun? Sevmiyormuşsun. Peki neden ben buna inanmıyorum da tam tersini hissediyorum?

Bal rengi gözler de benim, Yazılan şiirler de. Ben her şeyin farkındayım, Kimse fark etmese de. Zekamı hafife alsan da, Herkese her şeyin aksini söylesen de…

Yanlış yerden denedin beni, Benim olmayan adamı ben sahiplenmem. Hayatıma bile girse, Kanatlarını kesip bir kafesin içine hapsetmem. Kıskanç olan sensin, Bense sonuna kadar özgür bırakarak sevgini deneyecek olan. Onla daha mı mutlusun, onda mı kalbin? Başka yöne çeviririm başımı, mutluluğuna izin veririm. Bende mi aklın? Asaf misali; “sen bana bakma ben senin baktığın yönde olurum.”

Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben davranışlarımı başkalarının şekillendirmesine izin vermem. Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben seviyorsam söylemekten çekinmem. Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben sevdiğim kişiyi dillere kötü düşürmem. Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben sevdiğim kişiyle ilgili kötü söz etmem. Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben sorunlarımı başkalarına çözdürmem. Benim seni anlamam çok zor, Çünkü ben sevdiğim kişiyi asla üzemem.

Bana karışabilmek mi istiyorsun? Önce benim bir şeyim olmak zorundasın. Davranışlarımda söz hakkı mı istiyorsun? Hayatımdaki sıfatını belirlemek zorundasın. Benimle ilgili bir şeyler mi bilmek istiyorsun? Bi zahmet benim kadar cesur olup açıkça sormak zorundasın. Benli günler mi istiyorsun? Neyi neden yaptığını açıklamak zorundasın. Beni istemiyorsan hiçbir şeye zorunda değilsin. Beni istiyorsan her şeyi baştan bana anlatmak zorundasın.

Seni o olmaktan çok övündüğün yere çıkaran Benim sana olan o büyük sevgim. İlmek ilmek günden güne nasıl büyütüp beslediysem Aynı şekilde geri almasını da bilirim.