EnisesViewpoint

       Hayat herkese eşit veya adil de davranmıyor. Bazıları bu hayata zaten yenik başlıyor. Bazıları da yolda yeniliyor, kaderini kabul ediyor. Hayallerini erteliyor, isteklerini öteliyor. Benliğini unutuyor kendisini feda ederken… Yaşanması gereken hayatı orada duruyor; ona bu yükü yükleyenler bunu görmüyor. O kendinden çok şey verirken, onlar zaten olması gereken buymuş gibi davranıyor. Olan onun o yaşamadığı hayata, ertelediği hayallerine, unuttuğu benliğine oluyor…

       Ne diyor Mabel? "Göremezler canım göremezler / Sende benim gördüğümü"... Sizin onda gördüğünüzü herkes görseydi ne kıymeti olurdu? Ne sizin gördüğünüzün kıymeti kalırdı ne onun gördüğünüz yönlerinin. O da kendine has olacak; sizin onu görme şekliniz de. Belki de asıl gizem, başka kimsenin bunu çözememesi, anlamaması ve hatta görememesinde.

       Hayatımızdaki insanlardan almaya belki de en çok ihtiyaç duyduğumuz duygu, hayatımızdan gitmeyeceklerine, bizi bırakmayacaklarına inanma duygusudur.        Hepimiz biliyoruz ki bu, gerçekçi değildir. Hayatta her şey olabilir; herkes gidebilir. Fakat işte birini çok seviyorsak onun gitmeyeceğine, bizimle kalacağına, bizi bırakmayacağına inanmak isteriz. Beynimiz gerçeğin farkındadır fakat kalbimiz ve ruhumuz tam aksine inanmak ister.       İnsanla ilgili en büyük dilemmalardan biri de budur; beyin ve kalp çatışmalarını dengeleyebilmek.       Hepimize ne olursa olsun yanımızda, yanı başımızda kalmaya çabalayacağını hissettirmeye çalışan değerli ruhlar bulma konusunda iyi şanslar..