Birinin kalbinin içini açıp göremezsiniz. Dışarıdan gördüğünüzü gerçek sanarsınız. Susuyorsa insan, içine atıyorsa, telefonu kapattıktan sonra ağlıyorsa, sonra yine içine atıyorsa; keyfi yerinde sanarsınız. O hiç öyle değil aslında. Sustun diye haksız oluyorsun, zalim oluyorsun, nankör oluyorsun, hayırsız oluyorsun. Biri de çıkıp demiyor ki: Sen orada ne haldesin, nasılsın? Hoş sorsalar da iyiyim diyeceksin orası ayrı. Bari ses tonundan falan anlasalar dışarı atamadığın mutsuzluğu ama anlamıyorlar. Anlasalar böyle yalnız hissetmezsin zaten; böyle mutsuz olmazsın...